Lake Titikaka

Gister na wat onduidelijkheid over de te nemen busin Chivay pas ´s avonds na achten aangekomen hier in Puno.
Onderweg wederom een kaal landschap met heul veul lama´s (0f Alpaca´s) en een heel koude, verlaten plek met... pelikanen!! Nooit verwacht hier in dit deel van de wereld waar het ´s nachts toch behoorlijk koud kan worden, dacht altijd dat die vogels van de warmte hielden!?
Gelijk door om wat te eten, na wat speurwerk de eendeborst gekozen, maar die was helaas niet beschikbaar dus maar gegaan voor de lokale dish: Cavia!
Even later lagen er vier pootjes en een koppie diepgefrituurd op mijn bord. Toch een raar idee, dat je zo´n lief beestje met toch een hoog knuffelgehalte gaat opeten. Maar ja, ´s lands wijs, ´s lands eer zullen we maar denken. Ik heb mijn best gedaan, maar er zat niet veel vlees aan en de smaak viel me ook niet mee, dus blijft het ws. bij deze ene keer. Daarna het bedje in want morgen weer op tijd op om de boot te nemen het TitiKaka meer op.

´s Morgens nog wat nasleep van het PUNO feest in de vorm van vuurwerk (dacht werkelijk dat er iemand op de deur van de douche stond te kloppen!) en met de tax naar de boot.
Onze gids Marco was op het laatste moment opgetrommeld en begeleide ons als eerste naar de URO´s bevolking. Onderweg werden we verrast door een grote, uit riet vervaardigde, boot met daarop allemaal prachtig uitgedoste mensen die het jaarlijks feest vierde.
Op de eilanden werden we welkom bezongen (beetje toeristisch was het wel!) door de dames des huizes en even later zaten we in een kring om door de president van 10 gezinnen uitleg te krjgen hoe de eilanden ontstaan en onderhouden werden en worden. Erg interessant, het is dus een uit nood geboren oplossing voor het vluchten voor de Spanjaarden destijds. De eiland zijn opgebouwd uit riet wat elke 2 maanden ververst moet worden anders zinkt de hele boel het meer in.
Rond 11 uur door naar het volgende eiland: Amantami, 3 uur varen. Het bootje was overdekt, heel comfortabel en ging op zijn dooie akkertje over het meer wat ligt op een hoogte van 3800 meter hoogte.
Hier werden we ontvangen door een lokale dame Reina die ons meenam naar haar huis. Een zware klus weer op deze hoogte, duidelijk merkbaar, doet me weer denken aan Nepal!! WE kregen een late lunch voorgeschoteld. Eerst een stevige groentesoep gevolgd door een maal met worteltjes, aardappels en gebakken kaas, best lekker, al piepte de kaas door je mond heen... heb ik niet helemaal op gegeten.
Rond 16.00 zijn we met zijn allen naar boven gelopen waar op het hoogste punt van het eiland een tempel stond waar we de zon in het meer hebben zien zakken.
Siemon heeft een poging gedaan de boel onder te schijten, maar landde uiteindelijk keurig achter een muurtje met de zakdoekjes van Harry.
De poging werd nog bijna verstoord door 2 touristen die hem volgde in zijn wanhopige poging, hahahaha!!
´s avonds om zeven uur stond het avondeten alweer op tafel. Weer een stevige groentesoep gevolgd door rijst met ei en aardappel. Vlees is een luxe hier op het eiland. Direct na de laatste hap kwamen voor de heren poncho´s en voor de dames een knalkleurige jurk, bloemetjes overhemd en een zwarte hoofdsjaal. Alleen voor Tanja in dit geval, want Ria was niet helemaal oppietoppie en besloot thuis te blijven.
In de lokale feesttent waren een viertal muzikanten bijeen gekomen en zo´n twintig toeristen (ik vond Jan en John er meer uitzien als twee hulpsinterklazen en Harra als de reincarnatie van Khadaffy!) en al gauw stonden we bij twee spaarlampen te dansen met de lokale dames, een inspannende bezigheid! Tegen het einde van de avond kwam Harry met het briljante voorstel om een Nederlands lied te vertolken en na rijp beraad werd unaniem besloten dat dit " als de nacht verdwijnt" van Jan Smit moest worden. De muzikanten konden het waarderen naar de glimlach op hun gezicht te oordelen.

Vanmorgen waren we om 6 uur alweer wakker en als ontbijt kregen we pannenkoek met jam. Ter afscheid had de familie bloemetjs geregen en kregen we ieder een onderscheiding van rode en gele bloemen om. Tanja had voor Hollandse ansichtkaarten en delfsblauwe klompjes gezorgd en werden als dank achtergelaten. Nog wat fotoos later gingen we echt weg. Reina begeleidde ons weer naar de boot en om 8 uur was de boot alweer onderweg naar het volgende eiland: Taquile. Hier werden na aan stevige wandeling omhoog bij een familie onthaald met een showtje hoe ze wol en zichzelf schoon krijgen met een plantje wat hier groeit en na pletten een beetje weg heeft van guacomole. De mannen mogen hier graag weven en kunnen op zo´n manier een vrouw veroveren... rare jongens!! Ditmaal geen groentesoep, maar gebakken forel voor lunch, heerlijk!
Om half vier vanmiddag weer terug hier in Puno. Lekker douchen zo en genieten van het laatste uurtje zon.
Om zeven uur weer op zoek naar een restaurant... wat hebben we het toch zwaar!!!!